Verslag week 3 Vakantie Nieuw Zeeland

Verslag week 3 Vakantie Nieuw Zeeland

De bedoeling was om 4 weekverslagen van onze reis door zuid Nieuw Zeeland te maken. Door verplaatsing van onze overtocht naar het noordelijke eiland combineren we de 3e week met de eerste dagen van de 4e week tot en met de overtocht naar Wellington. Vanaf Wellington pakken we ons verslag weer op voor het noordelijke eiland.

Na Dunedin achter ons gelaten te hebben, zetten we koers naar het noorden. De eerste dag reizen we via de oostkust richting Glenavy. Onderweg "ontdekken" we de Moeraki Boulders. Dit zijn grote ronde stenen, die alleen in dit gedeelte van de wereld voorkomen. Sommige stenen zijn door de jaren heen uit elkaar geknapt. We zijn ook op het Totare Estate geweest. Dit was een voormalig schapenbedrijf met 20.000 schapen en 15.000 ha. grond. Het bedrijf is eind 19 eeuw er in geslaagd als eerste bedrijf bevroren schapenvlees te exporteren naar Engeland. Begin de 20e eeuw is het bedrijf verkocht en opgedeeld onder plm. 20 andere bedrijven. Dit n.a.v. de nieuwe wetgeving.
De volgende dag hebben we Mount Cook aangedaan. Dit is een berg met een hoogte van 3754 meter. De rit er naar toe liep door een groot dal en gedeeltelijk parallel aan de Waikiki rivier. In de rivier zijn door de jaren heen drie grote stuwdammen gebouwd waarvan de Benmore dam de mooiste de indrukwekkendste is. Verder wordt het grasland en de producten in het dal door gigantisch grote sproei installaties besproeid. De lengte van deze installatie schatten we op minimaal 400 mrt.
De dinsdag kan bestempeld worden als een dag de je moet maken om van het ene punt naar het andere te komen. Ondanks dit gegeven hebben we weer verrassende zaken gezien. Een ervan was het bezoek aan een auto- en tractormuseum. De interesse die Marion toonde voor de uitgestalde auto's was verrassend en mooi om te zien. Een gesprek met een van de vrijwilligers gaf meer inzicht in de belevenis van Nieuw Zeelanders bij het autorijden. Rijden bij sneeuw bijvoorbeeld wordt zoveel mogelijk vermeden. Als het even kan, worden wegen afgesloten waar in onze ogen een stel sneeuwbanden al voldoende uitkomst bieden. Maar goed, elk land heeft zo zijn eigenaardigheden.
Op woensdag hebben we de reis naar Kaikoura gemaakt. De route liep van Christchurch via de Alpine Pacific Triangel. In eerste instantie viel de schoonheid van de route tegen echter het tweede gedeelte maakte dit meer dan voldoende goed. Het werd een hele mooi rit door bergachtig gebied met haarspeldbochten, vergezichten en noem maar op. Het fototoestel maakt overuren.
In Kaikoura hebben we voor de volgende dag een boottocht geboekt die ons naar de walvissen brengt (hopen we). Om niet te ver hoeven te rijden pakken we de eerste camping gelegenheid. Niet de favoriet van Marion, echter je komt wel van allerlei verschillende personen en stelletjes tegen. Toch niets mis mee!?
De walvisvaart wordt een hoogtepunt. We zien 5 walvissen van dichtbij!! Een ervaring die wij naar verwachting maar eens in ons leven zullen meemaken. De indruk die deze dieren op ons achterlaten is geweldig. Mooie foto's en zelfs filmpjes kunnen maken voor later en ons nageslacht.
Na deze tocht samen met een jong Nederlands stel de eerste beelden van de olympische spreken gezien. In dit geval de 10 km. van Sven Kramer. Toch mooi dat er weer drie Nederlanders op het hoofdpodium staan.
Na dit spektakel de auto gepakt en zijn we uiteindelijk in St. Arnoud op een natuurcamping beland. Ook weer eens wat anders.
De vrijdag rijden we vanaf St. Arnoud naar Pohara. Dit is een plaatsje in de buurt van Takakara een de "Golden Bay". Dit gebied is benoemd naar Abel Tasman onze ontdekkingsreiziger uit Nederland. Hij was de eerste Europeaan, die Nieuw Zeeland ontdekte. Wanneer bij de landing niet 4 van zijn matrozen door de Maori's waren gehoord, had Nieuw Zeeland misschien ook wel onder de Nederlandse vlag zich verder ontwikkeld. Na dit incident namelijk heeft hij het land bestempeld als barbaars en heeft het nog decennia lang geduurd, voordat de Engelsen (Cook) voet aan land zetten.
Wij vallen in herhaling. De reis van St. Arnoud naar Pohara was prachtig. Met name het laatste gedeelte over de bergpas was indrukwekkend. Door de laaghangende bewolking kwamen we zelfs in een ware mist terecht. Ook dit geeft weer een specifieke invulling aan het reizen. Aangekomen in Pohara waar we een camping aan het strand hadden, zagen we met eigen ogen de reden waarom dit gedeelte de "Golden Bay" wordt genoemd.
De volgende dag (zaterdag) staat Farewell Spit op het programma. Farewell Spit is een duinencomplex aan het eind van Cape Farewell het noordelijkst gelegen punt van het zuidelijk eiland. We hebben hier een lange wandeling gemaakt langs de kustlijn. De camera maakte het mogelijk dat we niet de hele 4,5 kilometer hoefden te lopen. Voordat we naar de camping gaan, bezoeken we eerst het monument ter ere aan Abel Tasman. Het uitzicht in combinatie met de harde wind geeft een indrukwekkend schouwspel op de kustlijn. Wel wordt ons duidelijk welke impact Tasman op dit gebied heeft gehad. Waar je ook komt, waar je ook kijkt, vaak is er wel een relatie met de zeeman te leggen.
De zondag gebruiken we om rustig naar Nelson te rijden. Onderweg bezoeken we Pupu Prings. Dit zijn drie natuurlijke waterbronnen met zo'n helder water, dat wij tot op heden nog niet hebben gezien en naar verwachting ook wel niet meer zullen zien. Daarnaast nog de Rocks van Clifton bezocht en een poging gedaan om de Hardwood's Hole te bekijken. Door een combinatie van factoren is dit niet gelukt. (Clifhanger).
De laatste dag op het zuidelijke eiland rijden we naar Picton. Naar eerst in Nelson de lokale kathedraal te hebben bezocht, pakken we onderweg diverse mooie locaties mee waaronder Pelorus Bridge en de route langs de kustlijn vanaf Havelock naar Picton. Echt een ware aanrader voor de combinatie van autorijder en natuurliefhebber. Het is goed dat de meeste bochten geen mogelijkheid geven om naar de inhammen te kijken anders was menigeen waarschijnlijk in het water beland.
In Picton sluiten we het eerste gedeelte van onze vakantie in Nieuw Zeeland af onder het genot van een lekker glas wijn. Het was een hele bijzondere ervaring, die ons geen minuut heeft verveeld. Houd je van natuur en heb je de tijd, dan is het zuidelijke eiland een ware aanrader. Eerlijkheidshalve dient er wel bij gezegd te worden, dat het weer ontzettend heeft bijgedragen aan de belevenis van deze vakantie tot op heden. De momenten dat we regen hebben gehad waren we onderweg in de camper. Alle bezienswaardigheden die we wilden zien hebben we gezien, vaak onder een stralende hemel. Wat wenst een mens nog meer.

Route
Vanaf Dunedin de highway 1 gevolgd tot en met Glanavy. Hier zijn we aan de noordelijke kant afgebogen naar het westen via Highway 82 naar Kurow. in Kurow richting Omarama, dan via highway 8 naar Twitzel om vervolgens door te rijden naar het bergplaatsje Mt. Cook. Van hieruit weer terug en door naar Lake Tekapo om via de highway 72 met een tussenstop in Christchurch naar Kaikoura te reizen. Dit wel via de mooie Alpine Pacific Triangel. Vanaf hier via Blenheim naar St. Arnoud om vervolgen via de Motueka Valey Highway naar Takak te rijden. Daarna weer terug naar Nelsen om bij Havelock via de kust naar Picton onze eindbestemming te vervolgen.