Nieuw Zeeland Noordelijke eiland

In het vorige verslag hebben we afscheid genomen van het zuidelijke eiland. De overtocht naar Wellington van voor ons als zandhazen te doen. De zee was rustig, het weer was mooi en de tocht tussen de diverse eilanden en schiereilanden prachtig. Deze ferrytocht wordt door de kenners gezien als een van de mooiste ferrytochten op de wereld. Mooi dat je dat toch maar even meemaakt in je leven.
Tijdens de reis besloten om geen bezoek te brengen aan Wellington. Misschien een vergis, maar we hebben er vrede mee. De eerste dag op het noordelijk eiland brengt ons naar Palmerston Nord. We hebben de wijnroute gevolgd. Of de wijnranken zijn allemaal verdwenen of moeten nog geplaatst worden, wij hebben er onderweg weinig van gezien. Wat we wel hebben gezien zijn grote landerijen met of schapen of koeien. Ook hier weer kuddes van minimaal 150 tot 200 koeien. Later tijdens onze reis horen we van een veehouder, dat dit nog maar kleine boeren zijn. Veeboerderijen met 15.000 koeien zijn geen uitzondering. Door de aanhoudende droogte hebben de melkveehouderijen het wel moeilijk.
Op woensdag zijn we vertrokken met als doel New Plymouth. Echter we zijn niet verder gekomen dan Wanganui. Onderweg een herdenkingsmonument bezocht van de eerste bewoners en een "kogelvrije" gebouw uit eind 19e eeuw. Het gebouw is door een Schot gebouwd ter bescherming tegen de Maori's. In praktijk heeft het echter nooit zijn functie hoeven te bewijzen. Het kogelvrije werd gerealiseerd door de tussenwanden met zand op te vullen.
Dat we niet in New Plymouth zijn beland deze dag, heeft te maken met onze tocht naar de plaatsjes Jerusalem en Pipiniki. De route hiernaar toe loopt langs de oevers van de Wanganui River. Dit is een smalle, bochtige en langs de bergwanden gerealiseerde weg. Het rijden van deze weg is op zich al een belevenis. Dit naast de vele mooie vergezichten. Onderweg nog een watermolen bezocht. Het plaatsje Jerusalem ligt in de bocht van de rivier op een kleine heuvel. Het plaatselijke kerkje torent hoog hoven alles uit. Hierna zijn we doorgereden naar Pipiniki, waar vanuit de boottochten naar "The Bridge to Nowhere" ligt. Inderdaad een brug midden in het bos zonder verdere aansluitingen op wegen. Je kunt er alleen met de boot komen. Wij hebben onze weg vervolgd via de mooie Highway 4 terug naar Wanganui.
De volgende dag naar New Plymouth gereden zonder verwachtingen. Langs de route ligt de vulkaan Mt. Egmont. Een vulkaan (van Marion mag ik niet zeggen "een berg") met een hoogte van 2518 meter. De vulkaan heeft veel invloed op de weersomstandigheden in dit gebied. Het weer kan binnen een zeer korte periode omslaan van zon naar regen. De gemiddelde neerslag rondom de berg is 7500 mm. per jaar, terwijl dit aan het kustgebied maar 2500 mm. is. De weersomstandigheden zijn ons gunstig gezind. We krijgen een prachtig beeld van de vulkaan.
Op onze route komen we ook in Inglewood. Hier blijkt deze dag een evenement te ere van originele Amerikaanse auto's. Er nemen meer dan 400 auto's in allerlei soorten, maten en ouderdom aan deze tocht deel. Wat opvalt is de trots die de eigenaren van de diverse auto's uitstralen en terecht. Een waar spektakel dat je niet elke dag meemaakt.
De vrijdag wordt een onvergetelijke dag. De bedoeling was om deze dag naar Lake Taupo te reizen. Je zult het als lezer wel al vermoeden; ook dat is weer niet gelukt. Dit komt omdat we gekozen hebben voor Highway 43 ook wel bekend als Forgotten World Highway. De lengte van de weg bedraagt ongeveer 80 kilometer. Een toch te overbruggen afstand zou je denken. Echter de weg heeft niet voor niets zijn naam gekregen. Het ontstaan van de weg heeft in het verleden veel voeten in de aarde gehad. Pas in de jaren '60 is de weg geasfalteerd, echter een smal gedeelte van welgeteld 16 kilometer(!) bestaat nog steeds uit grid. Hoezo een Highway? Verder gaat de weg door heuvelachtig soms bergachtig gebied en is in zijn geheel relatief smal. Daarnaast zijn er veel informatiepunten, die informatie geven over het ontstaan van deze route. Mooie plekken die we bezocht hebben zijn: Wangamomona, de Raekohua Falls en de "spookstad" Tangarakau. Al met al leverde het veel vele spectaculaire beelden en dus ook foto's op.
Een voorbeeld hoe het de bewoners in dit gebied is vergaan is het dorpje Ohura. Het ligt dan wel niet direct aan Higway 43 maar 10 kilometer hiervan af. Het dorpje Ohura had 17 jaar geleden (1997) nog 3.000 inwoners. Nu welgeteld 128! De reden ligt in het feit, dat in 1997 de mijn is gesloten en de bewoners zijn vertrokken. Op dit moment wordt er door de lokale bevolking hard gewerkt om het dorpje weer bekend te maken bij toerist. In 2015 wordt er bijvoorbeeld een muziekfestival gehouden. Verder komt het dorpje steeds meer in de kijker bij backpackers. De voormalige gevangenis is daarom omgebouwd tot B&B. Bron: lokale bewoonster.
Een ander opmerkelijk feit dat we al eerder in Nieuw Zeeland tegen kwamen en ook hier weer, zijn de kogelgaten in de diverse verkeersborden. Het blijkt wel een soort van nationale eer te zijn om elk bord van een of meerdere kogelgaten te voorzien. Uiteindelijke arriveren wij in Taumarunui waar we ons kamp opmaken en onze plannen smeden voor de volgende dag.
Het klapstuk van de dag was ons uitstapje 's-avonds naar de "glimmende wormen". Van de eigenaresse van de camping kregen we een routebeschrijving. Deze geeft ze alleen af onder bijzondere omstandigheden. Reden: de plek waar je naar toe gaat is gratis te bezichtigen en een grote toeloop ernaar toe is bedreigend voor de populatie glimwormen. Vroeger heeft heeft hier een spoorlijn gelopen. T.b.v. de spoorlijn is er een gedeelte van een heuvel weggekapt, zodat er een soort van sluis ontstaan is. Nadat de spoorlijn is opgeheven, hebben zich de glimwormen hier genesteld. Zodra het donker is worden ze zichtbaar. De grootte van de glimwormen varieert van 4 mm. (jonge leeftijd) tot 15 mm. (volwassen glimworm). Marion vertolkte het op een uitstekende manier: " we hebben nu zowel een van de grootste diersoorten in haar eigen omgeving gezien als ook een van de kleinste dieren op aarde". Hiermee kwam er een einde aan toch weer een hele bijzondere dag.
De laatste dag van de week hebben we het gebied met de drie vulkanen bezocht. Dit zijn de vulkanen Mt. Ruapehu, Mt. Ngauruhoe en Mt. Tongariro. Deze laatste is nog actief geweest in 1995 en 1996. Voordat je bij het toeristische centrum komt, rijd je eerst door Whakapapa Village. Dit plaatsje is bekend om zijn chateau en de daarbij behorende golfbaan. Aangekomen bij de skicentrum hebben we niet de lift naar 2.202 meter genomen, maar op eigen kracht een van de plekken bezocht die gebruikt zijn voor de opnames van de film "Lord of The Rings. Bij de beklimming bleek maar eens te meer welke "klimgeit" Marion is. Door haar zijn we verder en hoger geweest dan de gemiddelde toerist. Met als resultaat een prachtig uitzicht op de vulkaan Mt. Tongariro. Na deze klimpartij onze weg vervolgd naar het plaatsje Tokaanu. Dit is bekend om zijn terminale baden. Besloten om hier de volgende dag gebruik van de maken.
Camping opgezocht in Turangi waarmee we weer een week vol indrukken kunnen afsluiten. We realiseren ons ook gelijk dat we nog meer 2 weken voor de boeg hebben. De tijd vliegt voorbij.

Route: Van af Wellington via de wijnroute naar Palmerston Nord. Vanaf hier verder via Wanganui tot New Plymouth op de Highway 3. Van af New Plymouth Highway 3 om bij Stratford af te buigen naar Highway 43 ook bekend onder de naam "Forgotten World Highway". Deze hebben we gevolgd tot onze eindbestemming t.w. Taumarunui. Vervolgens highway 4, daarna 47, 48, terug naar 47 om daarna de 46 en de 1 te volgen naar uiteindelijk Turangi.